Einde van ons vrijwilligersproject

Het einde van ons vrijwilligersproject nadert. Morgen is onze laatste dag. We hebben al foto's van de klassen gemaakt, want morgen hebben ze een feestdag...eerste vrijdag van de maand (van hun eigen kalender) en dat moet natuurlijk gevierd worden zonder uniform. We vonden het leuker om ze met uniform op de foto te hebben, want dat is toch wel wat bij de school hoort.
Begin deze week hebben we met ons laatste sponsorgeld materialen voor de school gekocht, zoals schoolborden, prikborden, pennen, vulpennen, markerstiften, verf, kwasten, penselen, wereldkaarten, studieboeken voor een aantal vakken. Voor de studenten hebben we materialen gekocht voor spellen, zoals badmintonrackets en pluimpjes, basketballen en een dartbord.
De studenten hebben er meteen gebruik van gemaakt en voor ons was het heel leuk om te zien dat de kinderen genoten van alle nieuwe materialen.
De leerkrachten zijn er ook erg blij mee en waarderen het heel erg, maar laten dit niet echt blijken. Voor ons toch lastig om daar mee om te gaan, maar zoals we in veel dingen gemerkt hebben dat er toch een enorm cultuurverschil is met Nederland en Nepal. Toch geeft het ons een goed gevoel om materialen voor de school te kopen, want anders wordt het niet gedaan en zijn ze alleen maar met het groter project bezig, het bouwen van een nieuw schoolgebouw of beginnen ze hier weer met een ander project en vergeten ze de kleine dingen helemaal. Wat natuurlijk ook super belangrijk is.

Tussen alle lessen en werken door hebben we nog tijd kunnen vinden om vandaag naar de Pashupatinath te kunnen gaan. Met alle mooie tempels is natuurlijk de lijkenverbranding (crematie) het meest indrukwekkend.
De Bagmati mondt uit in de heilige rivier de Ganges en heeft voor hindoes bijzondere betekenis. Pashupatinath vervult dezelfde functie in Nepal als Varansi. Veel hindoes die hun einde voelen naderen, komen naar de rivier om er te sterven. Men verbrandt hun lichamen op de crematie-ghats, de stenen platforms aan de westerlijke oever van de Bagmati.
Eerst wast men de dode in de rivier. Daarna wikkelt men het lichaam in doeken en vervoert het op een draagbaar naar de crematieplaats. Hier wordt het lijk op de brandstapel gelegd, waarna de oudste zoon de laatste riten uitvoert. De geboorte van een zoon is voor hindoefamilies daarom uiterst belangrijk: zonder zoon kan de laatste ceremonie niet plaatsvinden en is de ziel gedoemd tot eeuwig ronddolen. Na de verbranding gooit men de as in de rivier en bevrijdt daarmee de ziel van de overledene van de eindeloze cyclus van geboorte, dood en wedergeboorte.

Voor ons als westerlingen gaf het een rare en vreemde indruk om dit van dichtbij mee te maken. Maar voor Nepalezen is het een onderdeel van het dagelijks leven. Dit kun je ook goed merken, want aan de andere kant zie je auto's rijden en merk je dat het gewone leven doorgaat. We gingen er met een heel raar in onze maag weg, maar het heeft op ons een hele bijzondere indruk gemaakt.

Zo merk je dat het hindoeïsme ook een heel ander geloof is dat wij gewend zijn met onze westelijke godsdiensten.
Hindoeïsme is meer een manier van leven dan een aantal vaste geloofspunten. Het kan op allerlei manieren worden vorm gegeven. Sommige Hindoes bidden iedere dag, andere bijna nooit. Bidden en de tempel bezoeken zijn niet verplicht. Aan iedereen wordt overgelaten zelf te beslissen wat het beste is voor hem of haar. Maar alle Hindoes delen een aantal geloofspunten. Hindoes geloven dat bij iemands dood zijn ziel voortleeft en herboren wordt in een ander lichaam van een mens of dier. De kwaliteit van je volgende leven hangt af van de manier waarop je je in je eerdere leven hebt gedragen. Als je goed leeft, word je herboren in een hogere vorm van leven. Als je slecht hebt geleefd, word je herboren in een lagere levensvorm. Deze keten van daden en hun gevolgen wordt karma genoemd.

Het uiteindelijke doel van het leven van een Hindoe is 'Moksha' of verlossing, loskomen van de cyclus van 'Samsara'. Hoe beter iedere hergeboorte, des te dichter kom je bij moksha. Moksha wordt ook gezien als het moment waarop je individuele ziel, atman, opgaat in de opperste geest Brahman.

De Hindoe-maatschappij is verdeeld in vier groepen, kasten geheten. Het zijn de Brahmanen (priesters), Kshatriya’s (edelen en soldaten), Vaishya’s (kooplieden) en Sudra’s (dienaren). Buiten het kastenstelsel zijn er mensen die werk doen wat als vuil of ondergeschikt wordt gezien, zoals de straat vegen. Zij werden wel ‘onaanraakbaren’ genoemd. In het verleden werd het kastenstelsel streng toegepast, en raakten mensen van hogere en lagere kasten nooit vermengd. Tegenwoordig is het minder strikt, maar heeft het nog steeds invloed op de plaats waar mensen wonen, op wat voor baan ze hebben en met wie ze trouwen.

Het Hindoeïsme heeft 16 samskara’s (rituelen) waaraan zich de Hindoes dienen te houden. Maar liefs 11 van de 16 samskara’s hebben met de geboorte te maken.

De ouders moeten voordat ze een kind willen verwekken een priester raadplegen over het tijdstip waarop de bevruchting plaatsvindt. De Hindoes geloven namelijk dat het kind dan een zo goed mogelijk karma krijgt.

Als het kind een naam gegeven wordt (dit gebeurd meestal op de tiende of twaalfde dag na de geboorte) moet eerst zeer nauwkeurig het tijdstip van de geboorte worden vastgesteld, zodat de priester kan zeggen welke lettergrepen de naam moet krijgen. De lettergrepen zijn namelijk verbonden met goden en natuurkrachten.

Tijdens de naamgeving komt de baby voor het eerst buiten. De baby wordt dan gewassen en in nieuwe kleren gestoken. De meeste Hindoes brengen dan meestal ook nog een bezoek aan de plaatselijke god.

Als het kind 1,3 of 5 jaar oud wordt, wordt bij hem of haar het hoofd kaal geschoren, zodat het negatieve karma uit het vorige leven kan worden verwijderd. Het kind kan dan met een “schone lei” het leven ingaan. Ook wordt op deze dag het oorlelletje van de meisjes doorboort, om zo het eerste verschil tussen jongens en meisjes aan te tonen.

Het huwelijk wordt als onontbindbaar beschouwd. De voornaamste gebruiken zijn:

- de chekkai (verloving)
- de tilak (ondertrouw)
- de bhatvan (vrijgezellenavond)
- de vivah (huwelijksplechtigheid)
- de bidaai (afscheid nemen en intocht in het nieuwe huis

Bij het Hindoeïsme zoeken de ouders een geschikte partner voor hun zonen of dochters en wordt door hen vervolgens een geschikte datum voor het huwelijk gezocht.
De ouders van de bruid geven de bruidegom aan het begin van de ceremonie allerlei geschenken, om zo de bruidegom welkom te heten. Als de bruidegom vervolgens tot de godin Parvati heeft gebeden en de liederen ter inzegening zijn begonnen staat haar vader haar officieel af. Vervolgens worden de rechterhanden vastgebonden aan elkaar en wordt het bruidspaar besprenkeld, om zo de vereniging te versterken. Zo krijgen bruid en bruidegom speciaal gewijde rijstkorrels op het hoofd gelegd, als symbool voor welvaart en geluk. De bruid krijgt bovendien vaak rijst en vruchten in haar schoot, met de duidelijk symbolische wens veel kinderen te krijgen.

Zo leren wij niet alleen van alle nieuwe godsdiensten, rituelen en kenmerken van een andere godsdiensten, maar steken jullie op deze manier er ook heel veel van op!
En na dit gelezen te hebben begrijpen we ook beter wat we allemaal gezien hebben op de Pashupatinath!

Volgende week in Lumbini zullen we meer te weten komen over het Boeddhisme.

Je bent nooit te oud om te leren! ;)